دوره 1، شماره 2 - ( زمستان 1393 )                   جلد 1 شماره 2 صفحات 130-122 | برگشت به فهرست نسخه ها

XML English Abstract Print


کارشناس ارشد فن آوری اطلاعات سلامت ، مربی گروه فن آوری اطلاعات سلامت، دانشکده بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی زابل، زابل، ایرا
چکیده:   (15234 مشاهده)

مقدمه: امروزه سلامت روان از راه دور یکی از موفق‌ترین برنامه‌های کاربردی پزشکی از راه دور است. این فن‌آوری به دلیل سادگی و گستردگی کاربرد، بیشترین سهم را در پزشکی از راه دور دارد. هدف از خدمات سلامت روان از راه دور، افزایش دسترسی بیماران به مراقبت‌های مورد نیاز به شیوه‌ای مقرون به صرفه و بهبود شرایطی است که در اثر توزیع نامناسب و غیر عادلانه متخصصان مراقبت‌های بهداشت روان به وجود آمده است.

روش: این مطالعه توصیفی- مقطعی در سال 1392 صورت گرفت. داده‌ها با استفاده از پرسشنامه پژوهشگر- ساخته که روایی محتوا و پایایی آزمون مجدد آن تأیید شده بود، گردآوری شد. تحلیل داده‌ها توسط نرم‌افزار SPSS.V17 و با استفاده از آمارهای توصیفی صورت گرفت.

نتایج: آگاهی دانشجویان از مفاهیم و کاربردهای پزشکی از راه دور در بخش سلامت، در حد متوسط بود. در بخش تأثیر خدمات سلامت روان از راه دور، کاهش مدت زمان انتظار بیماران دارای بیشترین میانگین (3.5) و مناسب بودن جایگزینی خدمات سلامت روان از راه دور با درمان‌های حضوری دارای کمترین میانگین (2.6) نمره بود. بیشترین میانگین نمره آگاهی در مورد فن‌آوری سلامت روان از راه دور (2.8) مربوط به دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی و کمترین آن (2.3) مربوط به دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی بود. همه دانشجویان در مورد به کارگیری خدمات سلامت روان از راه دور به عنوان یک روش درمانی مؤثر و کارآمد، نگرش مثبتی داشتند و در شرایطی که دسترسی بیماران به مراقبت‌های بهداشت روان به صورت حضوری دشوار باشد، خدمات سلامت روان از راه دور را جایگزین مناسبی می‌دانستند.

نتیجه‌گیری: با وجود نگرش مثبت در مورد استفاده از خدمات سلامت روان از راه دور، هنوز ابهاماتی در مورد اثربخشی و کارایی آن وجود دارد. برای پاسخ به این سؤال که آیا این فن‌آوری می‌تواند به طور دائم جایگزین درمان‌های چهره به چهره شود، به تحقیقات بیشتری نیاز است.

متن کامل [PDF 772 kb]   (3460 دریافت)    
نوع مطالعه: پژوهشي اصیل | موضوع مقاله: عمومى
دریافت: 1393/6/29 | پذیرش: 1393/9/8

بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.